Toch slaap ik de nacht voor een vliegreis een beetje onrustig. En mens is niet gemaakt om op tien kilometer hoogte in een aluminium buis de lucht te doorklieven.
Dus was ik om vier uur klaarwakker en begonnen mijn hersen hun eigen ding te doen. Van gewone gedachten via dingen die ik nog moet doen, naar piekeren over zaken die ik al lag had moeten doen en naar twijfel over de toch wel ingrijpende beslissingen die we afgelopen jaren hebben genomen, tot ongeveer de conclusie dat van mijn leven eigenlijk niets leuks meer overblijft. Langzaam aan ging ik zweten.
Mijn denken verandert de wereld niet. Mijn gedachten veranderen de wereld ook niet als ze niet gevolgd worden door actie.
Denken over de wereld, veranderd wel hoe ik die wereld ervaar. En zoals ik die ervaar is ze ook heel echt werkelijk waar.
Een van de dingen waar ik vannacht over lag te malen is de auto. Wat een gedoe dat we geen auto hebben in Nederland. Het was geen goede beslissing om haar in te voeren in Spanje. En bijna onmerkbaar komen er gedachten van frustratie naar boven waarin niet alleen de auto het heeft gedaan maar waarin alles mislukt is: STOP dacht ik ineens: je bent nu slachtoffer aan het zijn.
Bijna op de dag af werd ik elf jaar gelden in het ziekenhuis geopereerd. Een ontsteking in mijn rug veroorzaakte verlamingsverschijnselen. Ik werd door een scan gehaald en de neuroloog kwam me de uitslag melden.
Als ik u niet opereer heeft u een dwarslaesie. Als ik u opereer heeft u kans op een dwarslaesie.
Nou, dan heb ik geen keus blaatte ik uit.
En ineens zag ik het licht: natuurlijk heb ik een keus. De arts gaf er in ieder geval twee. Weliswaar tussen de galg en de strop maar toch: keus. En daarmee kreeg ik meteen de regie terug, was de initiële paniek weg en kon ik volkomen rustig en helder zeggen: dan wil ik graag dat u me opereert. Maar ik wil u wel vragen om dat zo goed mogelijk te doen en of u mijn partner wilt bellen. Beiden zijn gebeurd.
Kijk zo werkt dat. Alleen moet ik me er wel steeds van bewust worden maar door dit vaak te doen gaat het wel makkelijker.
Zo kwam het dat ik vannacht over de auto ineens dacht aan hoe leuk Suzie wiebelt als ik het portier dicht gooi. Daarmee ontstond dankbaarheid en dat geeft dan weer toegang om constructief te denken. In Spanje hebben we een auto harder nodig dan in Nederland. We hebben niet voor niets een appartement gekocht dat vlakbij het treinstation ligt.
Vijf minuten later sliep ik.
Na een voorspoedige vlucht schoot ik bij Schiphol een verduisterde wereld in. Hellup, wat is het hier donker. En koud. En nat.
Gelukkig loeit de kachel en zitten we samen gezellig op de bank.
Morgen een drukke dag. Eerst een appartement afrekenen, daarna monchoutaart en koffie bij Nogal Wiedes in Huisduinen en als grande finale eten we de onvolprezen sateh in de veerhaven op Texel.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten